Bieszczady urzekają mnie swym pięknem. Najbardziej kocham rozległe połoniny, które są ich charakterystycznym elementem.

Bieszczady są dla mnie jednym z najciekawszych regionów na terenie Polski, choć znajdą się i tacy, którzy twierdzą, że w Bieszczadach ,,diabeł powiedział dobranoc”. Rzeczywiście jest to obszar o stosunkowo niewielkim zaludnieniu – nie licząc turystów, którzy napływają tu masowo. Nie wiem czy wiecie, ale gmina Lutowiska według statystyk jest najmniejszą gminą w Polsce. Moim zdaniem nie ma co rozpaczać. Im mniejszy zgiełk, tym lepiej. Dzięki temu jest większa szansa na prawdziwy odpoczynek.

Bieszczady urzekają mnie swą naturalnością. Niezwykłej urody połoniny wraz z okolicznymi lasami tworzą magiczny krajobraz. Tam trzeba pojechać, zobaczyć, zakochać się i wracać tak często, jak tylko się da. Bieszczady potrafią nieźle uzależnić – po prostu chcesz tam być.

Tym razem wpis o Małej i Wielkiej Rawce. Spontaniczny wypad we troje: ja, mąż Łukasz i Weronika.

O ile początek szlaku, którym postanowiliśmy wejść na Rawki wygląda przepięknie, to później wiodąca przez las droga, moim zdaniem jest ciut mniej interesująca. Gdyby nie drewniane schody, które trochę ją odmieniły, to byłoby nudno.
Na Rawki wybraliśmy się dość późno, gdyż do końca nie wiedzieliśmy gdzie tak naprawdę chcemy jechać, a Weronika to dopiero była w szoku jak się dowiedziała, że będą Biesy. Jak to stwierdziła: ,,Ojoj. A ja myślałam, że jakiś Folusz, czy pobliski Liwocz”.
Po przybyciu na miejsce okazało się, że szlak mamy praktycznie dla siebie. Początkowo minęło nas kilku turystów, którzy już schodzili z góry, a później cisza; My i Bieszczady – idealne połączenie. To tak, jakbyśmy zamówili sobie Biesy dla siebie, na prywatne wędrowanie.
Bez pośpiechu, z piosenką na ustach – bo tak z reguły wędruję ja :) ruszyliśmy przed siebie.
Fascynacja górami, wędrówka w nieznane to rewelacyjny sposób na zakończenie ciężkiego tygodnia. Najlepsze jest to, że tak niewiele trzeba, by spełnić swoje marzenia. Dla mnie góry to niekończące się marzenie, im częściej po nich chodzę, tym chce więcej. Wystarczy mi plecak, wygodne buty, najbliżsi u boku, coś do jedzenia i ,,witaj przygodo!”.

Metoda na górskiego Głoda :) 

Na szczycie (by choć trochę domowych elementów było) rozłożyliśmy ściereczkę i rozpoczęła się produkcja bułek. Pasztet, serki w plasterkach plus bułka – mniam. Idealnie połączenie coś a'la harcerskie menu. Nie mam pojęcia, czy taki zestaw posmakowałby mi w domu, się w górach okazał się idealny.

Mała Rawka 1267 m.n.p.m
Wielka Rawka 1307 m.n.p.m

,,W całych Bieszczadach las nie sięga tak wysoko jak właśnie tu – północne stoki Wielkiej Rawki są miejscem, gdzie górna granica lasu zachowała się w mało zmienionej formie” (,,Bieszczady” Travelbook)
Fantastyczne uczucie – idziesz lasem, nagle wychodząc podziwiasz okoliczne połoniny, by następnie stromym stokiem osiągnąć główny wierzchołek Wielkiej Rawki (1307 m.n.p.m). Wielka Rawka to idealny punkt widokowy dla wędrujących. Bieszczadzkie panoramy obserwowane z tego miejsca wyglądają według mnie najpiękniej. Charakterystycznym elementem, który dostrzeżesz, jest sporych rozmiarów betonowy słup. To dawny punkt geodezyjny. Majestatyczny element w towarzystwie niewielkich skałek tworzy niezwykły widok.

Górska sceneria, rewelacyjne widoki, rozmaita roślinność tworzą jeden z najpiękniejszych obrazów jakie kiedykolwiek widziałam. Bieszczady miejscami tajemnicze i dzikie, z innej strony bardziej przyjazne turystom - jak dla mnie idealne połączenie. Jadąc w ten malowniczy kraniec Polski, zyskuję niezapomniane (za każdym razem) wrażenia.

Ania :)