15 października Dzień Dziecka Utraconego

Miałam Cię mieć na całe życie. Poznać i patrzeć jak rośniesz. Z utęsknieniem czekałam na nasze spotkanie, na wspólne przytulasy, spacery, na pierwsze warkoczyki...

Wyobrażałam sobie, jak wyjeżdżamy na górskie wojaże i snułam plany na najbliższe lata z Tobą. Miałaś być dopełnieniem naszej rodziny. Ta nasza ,,piąteczka” to było coś o wielkim znaczeniu. Chciałam pokazać Ci jak piękny jest świat, śpiewać najpiękniejsze kołysanki i patrzeć jak rośniesz. Wierzyłam, że będę najlepszą mamą pod słońcem, u której znajdziesz wsparcie i zrozumienie. Mamą, która utuli, gdy będzie Ci źle i zaklei rozwalone kolano po upadku.

Mamą, która z przyjemnością pomoże w nauce tabliczki mnożenia. Mamą, która nauczy Cię jak ważna jest miłość, bliskość i rodzina. Mamą, która pomoże przezwyciężyć Twój strach i rozprawi się z groźnym pająkiem na ścianie Twojego pokoju (choć sama panicznie się ich boi).
Tak bardzo zapragnęłam być Twoją mamą zwyczajną i pełną wewnętrznej wrażliwości i ciepła.

Dziś jestem mamą stęsknioną, o pękniętym sercu, które nasze rozstanie pokruszyło na drobne kawałki. Tak trudno jest je poskładać. Jestem mamą, której pozostało wyobrażać sobie czas spędzony z Tobą Córeczko. Mamą, której nie dane było Cię przytulić. Mamą, która zbyt szybko musiała Cię pożegnać, mimo iż nasza wspólna podróż tak naprawdę dobrze nie zdążyła się rozkręcić. Tak bardzo za Tobą tęsknię Córeczko i wyczekuję Cię w powiewie wiatru, czy promieniu słońca.
Do zobaczenia Kochana w każdym śnie, dyskretnej myśli czy mocnym wspomnieniu.

Do zobaczenia w innym świecie.

Twoja Mama

Październik jest miesiącem, w którym jesień zadomowiła się na dobre. Drzewa przystrojone w wielokolorowe barwy, po nogami kasztany i szelest liści. Nasze twarze skąpane w resztkach ciepłego słońca. Niby wszystko takie samo, a jednak zupełnie odmienne. Tegoroczna jesień jest inna, smutniejsza, bo przepełniona tęsknotą i ogromną stratą.
Najbardziej zmieniło się niebo. W sumie błękit ten sam, ale z większą intensywnością sprawiający, że moje oczy z oddaniem i wyczekiwaniem spoglądają w górę. Patrząc tam wyobrażam sobie Ciebie, tuptającą boso i beztrosko po obłoczkach. Momentami cudaśnie chichoczesz, a na Twojej twarzy rysuje się najpiękniejszy pod słońcem uśmiech. Oczyma wyobraźni widzę jaka jesteś piękna.
Zadaję sobie pytanie czy jesteś tam bezpieczna, szczęśliwa? Czy dajesz sobie radę?
Nam ogromnie trudno pogodzić się z Twoim odejściem. Nie umiemy wypełnić pustki, jaka po Tobie została. Nie wiemy jak...

15 października to szczególny dzień - Dzień Dziecka Utraconego, w którym nasze myśli kierujemy do dzieci zmarłych przed narodzinami oraz ich rodzin. Zrozpaczeni, zmagający się ze stratą rodzice, często nie wiedzą, gdzie mogą szukać pomocy i wsparcia. Na szczęście powstaje coraz więcej miejsc, w których specjaliści pomagają poukładać rozsypane życie. Pomoc prawna i psychologiczna jest istotnym elementem, jaki pomoże przejść zrozpaczonej rodzinie przez czas żałoby. Osobiście polecam: Fundacja Medycyny Prenatalnej - Fundacja Ernesta oraz serwis dla rodzin dotkniętych utratą dziecka www.poronilam.pl

To miejsca, w których nikt nie zostawi Was samych sobie. Znajdziecie odpowiedź na każde pytanie.
Niestety zbyt wiele kobiet zostaje sam na sam z bólem po utracie dziecka, a jednocześnie nie wie, gdzie może szukać wsparcia. Nie każda ma to szczęście, że otacza ją opieką i wsparciem partner.

Nie wszystkie kobiety po poronieniu są świadome tego, jakie prawa im przysługują oraz jakie procedury zostają wdrażane (po prostu co będzie się działo z nią i jej ciałem tak krok po kroku). Uważam, że świadomość społeczna powinna być większa i nagłaśniana częściej, niż tylko 15 października. Ze stratą zmagają się rodziny każdego dnia, które pogrążone w smutku i żałobie potrzebują pomocny i zrozumienia.