,,Masz być piękna, szczupła, smukła!”

Przeglądając materiały archiwalne gazety Dziennik Zachodni natrafiłam na ciekawy wpis. 25 listopada 2005 roku Anna Dymna napisała: Zachwycamy się pozornym pięknem. Ta obsesja doprowadza tylko do tego, że dziewczyny mają bulimię i nerwicę. ,,Masz być piękna, szczupła, smukła!” - one są tym zaszczute. Ja teraz znam najpiękniejszych ludzi na świecie, bo prawdziwe piękno jest gdzie indziej. Ten jest piękny, w którym się pali, który ma pasję, miłość. Ile taki sparaliżowany chłopak wie o życiu! Bo inaczej patrzy. Siedzi przykuty do wózka i dopiero widzi, jakie niezwykłe jest życie. A my tego nie wiemy, bo najczęściej zajmujemy się głupotami.

Jak postrzegam piękno? Czym ono jest? Od czego zależy? Czy na piękno patrzę tylko przez pryzmat dobrze dobranej sukienki i perfekcyjnego makijażu?
Takie pytania nasunęły mi się po przeczytaniu wypowiedzi Anny Dymnej. I można by je mnożyć i mnożyć. Ze znalezieniem odpowiedzi jest o wiele trudniej.

Piękno odbierane zmysłami sprawia nam ogromną przyjemność. Na piękne ,,coś” chcemy patrzeć, by podziwiać każdy detal. Sterowani pilotem współczesnego świata nieustannie badamy i analizujemy. W naszej głowie aż roi się od wykresów, danych, statystyk. Porównujemy, krytykujemy, klasyfikujemy ludzi i rzeczy na te piękne i te brzydkie. I tak naprawdę każdy człowiek, stąpający po ziemi na swój sposób dostrzega piękno. Tylko czy nie zatracamy się w powierzchownym rozważaniu piękna?

Piękno powoduje zachwyt, wrażenie harmonii. Jest niewytłumaczalną zagadką, gdy z pozoru szpetna osoba ma w sobie piękną duszę i niczym anioł olśniewa.
Bo piękno to nic innego jak pakiet wspaniałych cech tkwiących w człowieku, sposób jego komunikowania się ze światem. Odbieranie piękna i dostrzeganie jest indywidualnie, ale chyba przyznacie mi rację, że jest ono doskonałe i wyróżnia się jednością, harmonią.

Choć gonitwa za pięknem trwa od pokoleń, nie traci ono na wartości. Ciągle poszukiwane, ze swoimi proporcjami, barwami, dźwiękami wprowadza nas w stan wyjątkowy.

Ania :)